14 Mayıs tarihi, Demokrat Parti’nin iktidara gelişi üzerinden, Türkiye’de hemen her sağcı ve muhafazakar partinin referans noktası olmuştur.

Önümüzdeki dönem bu tarihin seçim için tercih edilmesi, tercih sahiplerine seçim sürecinde ekstra bir heyecan ya da motivasyon sağlar mı?

Aradan geçen zaman ve mevcut seçmen nezdinde bu sembollerin yeterince güçlü olmaması üzerinden bakarsak hayli zor.

Daha ilginç olan ise bu tarihin ortaya çıkmasının, muhalefet cephesinde de hatırı sayılır bir “karşı hamle” zemini oluşturması.

Her durumda Demokrat Parti’nin iktidara gelişinin “milletin gerçek iktidarı” olarak kabul görmesi bile tek başına değerli ve anlamlı.

AK PARTİ TECRÜBESİNE YENİDEN BAKMAK

Bugün biraz AK Parti tecrübesini konuşarak güncele dair bazı değerlendirmelere kapı aralamak istiyorum. Bu siyasi hareketin, bir yanıyla merkez sağın zihin dünyasından, ama kesinlikle daha baskın olarak Milli Görüş ve İslamcılık damarından besleniyor olması, başlı başına önemli bir tecrübeydi kuşkusuz.

Öte yandan bu durum, partiye daha kuruluşundan itibaren geniş bir koalisyonla hareket etme imkanı verdi. Liberaller, farklı cemaat ve tarikatlar, milliyetçi kesimden kimi isimler, sözgelimi Milli Mücadele diye tanımladığımız hareketten gelenler, muhafazakar-dindar diye tanımlanan Kürtler, hatta yanı sıra İslamcı Kürtler bir çırpıda sayabileceğimiz kesimler.

Bu koalisyon mensuplarının siyasete ve dünyaya bakışlarındaki farklılık, iktidarın ilk dönemlerinde sorun olmasa da; zaman içinde belli kopuşlara, yol ayrımlarına ve hatta devasa çatışma alanlarına dönüştü.

Fakat şu gerçeği de hatırlamakta yarar var. Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, tüm bunlar olup biterken, sadece kendi siyasi hareketinin içinde değil, Türk siyasi hayatında eşine az rastlanır bir temsil kabiliyetine sahip oldu.

Bazı kopuşlar, nitelik olarak kan kaybı oluştursa da, Erdoğan bu alanda yeni siyaset alanları oluşturmayı ve birleştirici rolünü sürdürmeyi başardı.

Nitekim hem Erdoğan’ın, hem de partisinin siyasi söyleminin, yatay olarak bu denli geniş bir alanda varlık bulması, az önce bahsettiğim koalisyonların önemli bir bölümünün “bu çatı altına sığması”nı mümkün kıldı.

Farklı siyasi özelliklere sahip olsalar da, AK Parti’yi oluşturan unsurların ve onların arkasındaki kitlelerin, özellikle mağduriyet merkezli talepleri, Erdoğan’ın liderliğinde karşılık buldu ve önemli bir bölümü de çözüme kavuşturuldu.

Bu denli genişleyen ve siyasi merkezde özellikle kendisini ülkenin sahibi olarak kabul edenlerin beklemediği kadar yer tutan bir hareketin, tam da bu özellikleri nedeniyle derinlik kazanmaması şaşırtıcı olmasa gerek. Cumhurbaşkanı tarafından sıkça dile getirilen “kültürel iktidar” eleştirisinin bu başlıkta okunması daha anlamlı olabilir.

Tüm bunlar, Erdoğan’ın doğru zamanlamayla ve siyasi pratiğin ihtiyaçlarını karşılayan arayışlarla yeni ittifaklar kurmasına engel olmadı. 15 Temmuz darbe girişimi sonrasında ortaya çıkan yeni dengeler buna dair önemli bir örnek.

SİYASET MÜZAKEREYE KAPALI MI?

Bugüne yol almaya çalışalım hızlıca.