Allah’ın selamı üzerinize olsun.

Sevgili peygamberimiz, Mekke müşriklerinin tavırlarının gittikçe sertleştirmeleri üzerine davetin onuncu yılında Mekke’ye 120 km mesafede olan, Taif’e Hz. Zeyd’le birlikte gider. Taif’e gitmeden önce en büyük destekçisi amcası Ebu Talib, üç gün sonra da hanımı Hatice anamız vefat eder. Hiçbir engel sevgili peygamberimizin görevini yerine getirmesine, mâni olamamıştır. On gün civarında bütün Taif halkına İslam’ı anlatır. Davetine hiç kimse icap etmediği gibi dönüş yolunda da yol kenarlarına dizilip Peygamberimizi taşa tutmuşlardır. Zeyd kendisini peygamberimize siper etmesine rağmen peygamberimizin ayakkabıları kanla dolar. Buna rağmen Peygamberimiz şöyle dua eder.

“Allah’ım! Güçsüzlüğümü, çaresizliğimi ve halkın nazarında hakir görülüşümü sana arz ve şikâyet ediyorum. Ey merhametlilerin en merhametlisi! Sen zayıfların Rabbisin! Sen benim Rabbimsin! Beni kimin eline bırakıyorsun? Senden uzak olan ve beni gördükçe suratını asan kimselere mi? Yoksa beni eline bıraktığın düşmana mı? Bu, senin bana karşı bir öfkenden dolayı değilse buna aldırış etmem. Fakat af ve merhametin, benim için (gazabından) daha geniştir. Senin gazabına uğramaktan, karanlıkları aydınlatan, dünya ve ahiret işlerini ıslah eden zatına sığınırım! Her şey senin rızan içindir. Güç ve kuvvet ancak sendedir!”  [1]

Bu duadan sonra Allah, Cebrail vasıtası ile isterse bu halkı helak edeceğini bildirir. Peygamberimiz. "Hayır, onların ezilip yok olmalarını değil, Rabbimin bu müşriklerin soylarından yalnız Allah’a ibadet eden ve O’na hiçbir şeyi ortak koşmayan bir nesil meydana çıkar” diye dua eder.” [2]

Allah’ım Peygamberimizin mücadelesini ve dinini doğru anlamayı, doğru yaşamayı ve yaşatmayı bize kolaylaştır. Dinimizin bugüne kadar gelmesinde büyük çaba, gayret gösterenlerden razı ol. Biz aciz, zayıf kullarını da bu şereften uzak kılma, ayaklarımızı dinin üzerinde sabit kıl.  Bize sabır, sebat ve dayanma gücü ver. (Âmin)