Bu açıdan benim için en önemli kavram ezber bir sistem olan “okul” ve onun yarattığı düzenekti. Bu açıdan bu dönemde bu kavramı yeniden tanımlama şansı yakaladım. Cesaret edip yazamıyordum ama dün okuduğum bir makalede “Artık eğitim okula sığmıyor. Zamandan ve mekândan bağımsız eğitimi konuşmak durumundayız. Artık eğitim hibrit olacaktır” diye bir yaklaşım okuyunca ben de bu konuyu yazmaya karar verdim. Yıllardır hayranı olduğum ve içinizden birilerinin de okuduğunu bildiğim ama birçok klasik eğitimcinin karşı çıktığı John Taylor Gatto ve büyük üstat Paulo Freire’nin “Eğitim okuldan büyüktür. Eğitimi okula sığdıramazsınız” tanımlamaları bugünlerde hayat buluyor. Benim kafamdaki en önemli soru şu; pandemi sonrası bizler cesaretimizi toplayıp bu döneminin bize kazandırdığı yenilikleri eğitimde uygulayabilecek miyiz?

Bahsetmeye çalıştığım durum tam olarak okulun öğretim merkezi değil bir yaşam alanına dönüşmesi gerektiğidir. Bunu biraz daha açmaya çalışayım. Eğer bize yüzyıllardır söylendiği gibi “okul olmadan eğitim olmaz” kavramı doğru olsaydı bugün birçok farklı kaynak kullanılarak yapılabilen öğretim olmazdı. Ama öğretim devam ediyor. Demek ki okulu ve onun fiziki varlığı tanımında yer alan okul; öğretim merkezi, ders yapılan yer veya çocuklarımızın sürekli gidip geldikleri bir formal yapıdır anlayışından çıkarıp yaşam alanına dönüştürme şansımız var. İşte Bali’de Green Scholl veya Norveç’in duvarsız okulları hatta biraz daha çizgiyi aşağıda tutup İsveç’in Life Scholl’larına bakmanızı tavsiye ediyorum.