Geçtiğimiz yüzyılın son çeyreğinde, 1970 ve 80'lerde üniversite, hatta lise okumak bir 'statü' göstergesiydi. Bilhassa yoksul ailelerin idealist olanları, çocuklarını okutmak için ne gerekiyorsa yaparlardı. Okumak, yoksulluktan ve yoksunluktan kurtulmanın -benim pek benimsemediğim yaygın deyişle söylersek- 'sınıf atlama'nın bir yoluydu. Bir de çocuklarını subay okullarında okutarak ve böylelikle orduda kurmay sınıfa dâhil ederek yoksulluktan kurtulmaya çalışan aileler vardı.
Bugün, 21. Yüzyıl'ın ilk çeyreğinde üniversiteli nüfusundaki patlamayla birlikte kampüs, belirli bir oranda hayata atılmamanın bir vesilesi haline geldi. Teşbihte hata olmaz; kampüs anne rahmi gibi korunaklı bir alana dönüştü, tabii ki öğrencilerin tamamı için değil, ama hatırı sayılır bir kesimi için...
Öğrencilik hayata atılmanın ilk adımıdır. Kampus; ofisle mukayese edildiğinde korunaklı bir alandır; ama nasıl ki dünyaya gelmek zorundaysak, hayata da atılmak zorundayız.

TÜRKİYE'DE 7,5 MİLYON ÜNİVERSİTELİ VAR
Bu yazıda güncel veriler ışığında kampüs- ofis diyalektiğine ışık tutmaya çalışacağız. 2024 yılı için konuşursak Türkiye'de toplam üniversite öğrencisi sayısı 7,5 milyonu buluyor. Dolayısıyla nüfusumuzun yüzde 9'unun üniversiteli olduğunu söyleyebiliriz.
Yükseköğretim Kurulu'nun (YÖK) verilerine göre kız öğrenci sayısı son iki yıldır erkek öğrenci sayısını geçiyor. Bu yıl kız öğrencilerin oranı yüzde 51,7.
Türkiye'de 129'u devlet, 75'i vakıf ve 4'ü vakıf meslek yüksekokulu olmak üzere toplam 208 yükseköğretim kurumu bulunuyor. Üniversiteli sayısını küsuratıyla da vereyim: 7 milyon 503 bin 181. Buna karşılık 181 bin 498 öğretim elemanımız var. İki yıl önce üniversiteli sayısı 8 milyondu, son iki yılda öğrenci sayısında bir parça düşüş yaşandı.
Öğrencilerin cinsiyeti açısından bakıldığında ise ilk kez geçtiğimiz yıl kız öğrenci sayısı, erkek öğrenci sayısını geçti. Geçtiğimiz yıl oran yüzde 50,8 idi. Bu yıl takribi bir puan yükseliş kaydetmiş.