Burada doğan Suriyeli çocuklardan bazılarının annelerinin, bazılarının da büyükannelerinin adı “Türkiye”. Osmanlı sonrası Türkiye aidiyetlerini ve özlemlerini göstermek isteyen bu insanları buradan döverek kovmaya çalışanlar mı bu ülke sevdalısı oluyor şimdi?

İnsanın bu dünyadaki varlığını anlamlı kılan en önemli parametrelerden birisi de mekan ile kurduğu aşkın bağdır. İnsanın dünyasında mekan, esasında fiziki bir uzay değildir. İlk yaratılışın gerçekleştiği mekan kusursuz bir yerdi, cennet idi. Zaten kelimenin kökeni de "Olmak ve Yaratmak" anlamına gelen "Kevn" sözcüğünden türemiştir. TDV Ansiklopedisi'ne göre kelimenin kökünün "saygın bir yere sahip olmak" mânasındaki mekâne ile de irtibatı vardır. Kur'ân-ı Kerîm'in de birçok yerinde mekân kelimesi geçer. Mekanı daha da önemli kılan ise Allah'ın varlığının tek "tecelligahı" olmasıdır. Ki bu konu bizi aynı zamanda Hz. Musa efendimizin hikayesine götürür. Mekan ile olan ilişkimizin piridir Hz. Musa.

Bilindiği gibi Hz. Musa ailesiyle birlikte Medyen'den Mısır'a dönerken Tûr dağının da içinde bulunduğu Tûvâ vadisinden geçiyordu. Son derece karanlık ve soğuk bir kış gecesiydi. Üstelik bir oğlu da henüz dünyaya gelmişti. Ne var ki Hz. Musa yolunu kaybetmişti. En çok muhtaç olduğu şey bir ateş ve yolu tarif edecek birilerini bulmaktı. Hz. Musa bu zor zamanda bulunduğu vadinin yamaçlarında bir ateş gördü ve ona doğru gitti. Ateşin yanına ulaştığında orada kimsenin olmadığını farketti. O esnada kendisine hitap edildi; "Ben Rabbinim. Ayakkabılarını çıkar; kutsal vadi Tûvâ'dasın." Mekanın ve Sahibinin sağladığı güven o gün bugündür insanların varoluşsal referanslarından birisidir.