İsrail Gazze'de 6 aydır ölüm saçıyor.

Herkes elinden geleni yapmak zorunda masum siviller ölürken, bu kırımı, önlemenin derdinde olmalı diye düşünüyoruz çoğumuz. Hatta insanlık ailesinin vicdanı, Gazzelilerin yanındadır, bunu görüyoruz, Batı'daki, Asya'daki, Latin Amerika'daki halkların uzun yürüyüşlerini, gece gündüz tuttukları insanlık nöbetlerini, hep birlikte takip ediyoruz. İsrail insanlığın karşısında yalnızlaşmıştır.

Ama 6 aydır hiçbir şey değişmiyor... İsrail yardım aktarması için izin verdiği helikoptere koşan Gazzelileri kurşuna diziyor. Bebek veya yaşlı, hastane veya ibadethane demeden Gazze'de yaşayan her şeyi yok ediyor.

Peki sanatçılar ne diyor buna? Müzisyenler, ressamlar, şairler... Hiç birisi bu büyük insanlık dramını boşlamıyor eminim. Kimi şiirlerini yazıp göğe merdiven eyliyor, kimisi kederli bir şarkıya dönüştürüyor ölümü, ilahilerin ve menkıbelerin içinden hep şehitlik çıkıyor, kimisi ise zulmün resmini çiziyor... Tiyatrocular, mim ustaları, şarkıcılar, hepsi insanlığın ağlayışlarını işliyorlar...

Bağımsız Sanat Vakfı'nın duvarlarını süsleyen tablolardan birisi beni çok etkiledi geçtiğimiz günlerde. Ressam Hülya Yazıcı tarafından yönetilen vakıf, yerli yabancı sanatçıların işlerini sergilediği gibi, yıllık, iki yıllık, üç yıllık dönüşümlü tematik geniş sergilere de öncülük ediyor. Duvardaki tabloda ilk bakışta, sanki Hz. Meryem ve kucağında bebek İsa gibi duran bu figüre yakından ve dikkatle baktığınızda, orada yine bir anne ve çocuğun olduğunu, ama bunun aslında hepimizin hikayesi olabileceği gerçeğini görüyorsunuz. Kudisyetle sıradanlığı anne ve çocuk ilişkisinde bağdaştıran ressam, 'Mon Amour Gaza'' adlı bu tablosunda koşulsuz sevginin masumiyeti ve aynı zamanda korunmasızlığını da hissettiriyor. Nitekim İsrail bugün Gazze'de hem kutsal Meryem figürlerini, hem yüzünü Kıble'ye dönmüş camileri aynı anda bombalıyor...