Müslümanlar bazen birbiri ile bazen kâfirlerle savaşıyor, Müslümanların oluk gibi kanları akıyor, birlik ve/veya beraberliğin yerini tefrika doldurmuş; işte bunlar apaçık gerçekler.

Uluslararası ilişkilerde kimin yuları kimin elinde belli/belli değil, Müslümanların (devletler, topluluklar) hem zayıflıkları hem de birbirine çelme takmaları, onlar değil biz hâkim olalım sevdası, görünen ve inandırılan ile gerçeğin başka olması, algı operasyonlarının gücü ve takiyye sebebiyle gerçeği görmenin zorlaşmış bulunması… hemen akla gelen handikaplarımız.

Bazı kaçıntılar bazı gerçeklerin perdesini aralıyor.

Nasrallah’ın ölümünden sonra yayımlanan bir video kaydını dinledim; görüntü ve ses kesinlikle ona ait. Kedisinden önce öldürülen bazı Şiî komutanların adını ve rollerini anarak Putin’i, Suriye’ye müdahale hususunda nasıl ikna ettiklerini anlatıyor.

Rusya’nın müdahalesi olmasaydı Suriye’de, yıllardır Sünnilere zulmeden yönetime son vermeye ve hakkaniyetli bir yönetim oluşturmaya ramak kalmıştı.

Övünerek anlattığı o müdahale yalnızca yüzbinlerin katline ve milyonların yer ve yurtlarından olmalarına sebep olmadı, aynı zamanda Rusya Suriye’ye yerleşti, Esed’i de esir aldı.

İran Rusya ile anlaşarak Suriye’yi Şiîleştirme faaliyetine aralıksız devam ediyor. Bunu Irak’ta, Yemen’de ve daha başka yerlerde de yapıyor.

Gazetemizin değerli yazarları bu günlerde kaleme aldıkları yazılarda, benim de çoğuna katıldığım şu gerçeklere ışık tutuyorlar:

1. İran, İsrail ile gerçek bir savaş yapmıyor. Atılan füzeler kamuoyunu teskin için yapılan bir oyundan ibaret.