Ehl-i Sünnet, tarihinin en zorlu dönemlerinden birini yaşıyor. Tarihte 12. ve 13. yüzyıllarda birinci büyük medeniyet krizi sırasında Haçlı ve Moğol sürüleriyle Şia’nın saldırıları karşısında büyük bir zorlukla karşı karşıya kalmıştı Ehl-i Sünnet.

O zaman, Gazâlî, Ehl-i Sünnet’i temellendiren ve sistemleştiren sağlam bir entelektüel yapı inşa etmiş, çeyrek asırda bin yılı bizim kurmamızı sağlayan büyük bir medeniyet atılımına ve yolculuğuna öncülük etmişti. 

İki asırdır yaşadığımız, Müslüman zihninin, Müslümanca yaşama zemininin ve Müslüman zamanının buharlaşmasına yol açan ikinci büyük medeniyet krizini de aslında Ehl-i Sünnet’e yapılan saldırının bir sonucu olarak yaşıyoruz. Ve Ehl-i Sünnet omurganın koruyucusu Osmanlı hilâfetinin çökertilmesinden, Müslümanların “sahipsiz” kalmasından sonraki içinden geçtiğimiz zorlu hayat memat sürecinde büyük bir iç ve dış saldırının gerçekleştiğini görüyoruz.

O yüzden Ehl-i Sünnet nedir, ne değildir, meselesi üzerinde kafa yormak boynumuzun borcu ama bu konu üzerinde kafa patlatacak cins kafaları yok Ehl-i Sünnet’in, ne yazık ki! Bendeniz bu yazıda kısa ve özlü bir giriş yapmak istiyorum.

Ehl-i Sünnet’in anlamını ve adaletin hâkim olduğu bir hayatın / dünyanın inşasında ve idamesindeki hayatî rolü kavrayamazsak, İslâm’ın sekülerleştirilmesi / protestanize edilmesi projelerinin önüne geçemeyiz. Bu yazıda Ehl-i Sünnet’i felsefî / fikrî olarak anlamlandırmaya ve insanın insanlığını koruyabilmesinin yegâne şartının Ehl-i Sünnet’in korunmasına bağlı olduğunu felsefi / fikrî olarak göstermeye çalışacağım.

Ehl-i Sünnet, İslâm’ın özü demek. Öz kaynağı, öz hazinesi. Bozulmamış hâli. Her zaman kıyama çıkılmasını mümkün kılan sâbitelerin sapasağlam kaldığı barınağı, korunağı, sığınağı, en güvenilir, en muhkem kaynağı.