Günlerdir İsrail'in, Gazze'de sürdürdüğü soykırımın yanı sıra, düzenli olarak Suriye'ye saldırmasını izliyorum. Bir yandan da İbn Haldun'un Mukaddimesini okuyorum. "Günümüz geçmişe suyun suya benzediği kadar benziyor" tespitinin ne kadar doğru olduğunu müşahede etme fırsatını buluyorum böylece. Teori ile pratik bir arada. Neticede hercümerç zamanlarında ne yaptığını bilen yegane taraf olarak İsrail kazançlı çıkıyor. İsrail, ne yaptığını bilen tek taraf olarak öne çıkıyor çünkü. Geriye ne yaptıklarını bilmeyen, retorik düzeyinde söylevler irat eden, sonra bir dahaki katliamda yeniden kafa çıkaran kafası karışıklar ümmeti kalıyor. Bir de ne için öldüklerini bilen bir avuç Gazzeli.

İbn Haldun, asabiyet sahibi tarafın hükümranlığa ulaştığını tarihin akışı içindeki örneklerle gözler önüne seriyor. Bölgemiz açısından asabiyet sahibi taraf olarak da İsrail görünüyor. Asabiyet, yani ileri atılmayı, amacına kararlılıkla yürümeyi sağlayan güçlü motivasyon. İsrail'in arkasında bir "soykırım" hikayesi var. Müthiş bir edebiyatla beslenen. Tabi bütün Yahudileri ortaklaştıran bir hikaye. Sanatla, edebiyatla, sinemayla, siyasetle işlenen ve zihinlere adeta çakılan bu mağduriyetin devasa enerjisiyle de asıl hedefine yöneliyor. Hedef de Tevrat'a göre İbrahim peygambere vaat edilmiş topraklara (Arz-ı Mev'ud) dönmek. Arkada büyük bir mağduriyet hikayesi, önde ise büyük bir hedef. Bu arada hedeften şaşılması durumunda arkadaki mağduriyetin tekrarlanabileceği korkusu da canlı tutuluyor. Bunlar İsrail devletini ayakta tutuyor ve ayakta durmakta zorlanan ümmetin kalbi sayılacak bir yerde gün be gün büyütüyor.