Türkiye başta olmak üzere müslümanların içinde bulundukları psikoloji giderek Batı’ya bir teslimiyet noktasına gelmiş gibi görünmektedir. Bilhassa yeni nesli yokladığımızda bu durum daha belirginleşmiş bir manzara arz etmektedir. Gençlerin bir arayış içinde oldukları kesin. Fakat bu arayış sonucu kurdukları irtibatlarını belki iyi anlamak lazımdır.

Öncelikle içinde yaşadığımız çağı meydana getiren bileşenlere ve onların özelliklerine dikkat çekmeliyiz. Bunlardan ilki, tüm dünyada modernlik ve postmodernlik iç içe bir süreç olarak devam etmektedir. İslam dünyası ve özelde Osmanlı modernlikle kurduğu ilişkide gerçekten ilk başlarda ciddi tartışmalar yapmışlardı. Daha da önemlisi Batı karşısında bir yenilmişlik duygusuyla birlikte, bu sorunu nasıl aşacakları konusunda bir dert sahibi idiler.

1980 ve 90’lı yıllarda bile bu mentalite ve sorunların “İslam” ile aşılabileceğine dair özgüven devam etmişti. Fakat bugün gelinen noktada, Batı ile müslüman dünya arasındaki ilişki ve koşullarda üst düzeyde bir değişim olmamakla birlikte, paradigmaya güvenin kaybolduğunu görebilmekteyiz. Hiç şüphesiz bu durum 2000’li yılların başından itibaren 21. Yüzyılın ilk çeyreğine girmeye hazırlanan zaman aralığında müslümanların ekonomik, sosyal, siyasal ve kültürel tecrübelerinin de bir sonucudur.