Maurizio Ferraris “Yeni Gerçeklik Manifestosu” isimli eserinde “Merhaba Dünya” isimli (Being There) filmindeki bahçıvan Chance’ın içinde bulunduğu durumdan televizyon kumandasını kurcalayarak kurtulmaya çalışması gibi, postmodern kişinin de kendini gerçeğin direncinden muaf tutmak için her şeyin toplumsal olarak inşa edildiğini, iddia etmenin yeterli olduğu kanısına değinmektedir.

İçinde yaşadığımız çağın postmodern karakteri gün geçtikçe daha çok tebellür etmeye başladı. “Postmodern” kelimesini kullanınca bazıları meseleyi sadece bir “entel”lik düzeyinde düşünmekte ve belki de gündelik hayatın içinde oldukça lüks bulmaktadır. Ancak gündelik politik tartışmaların tüm asli sorunları bastırdığı bir zaman diliminde, insanların gerçeklikten uzaklaşarak hayat, varoluş ve rızık meseleleri üzerine konuşmayı atlamaları anlaşılacak bir durum değildir. Propagandavari konuşma ve tartışmalar arasında, dünyanın ve aslında insanın kendi gerçekliğini atla(t)ması herhalde somatik bir halete denk gelmektedir. Esasen bu durum gerçekliğin bir şekilde örtülmesine işaret etmektedir. Belki şu anda gündem dışı bir yazı yazdığımı düşünüyor olabilirsiniz. Halbuki ben sadece bizim toplumumuzun değil insanlığın mustarip olduğu son derece güncel bir yazı yazıyorum.  

Postmodernlik üzerinden konuşulması gereken en temel mesele elbette hakikattir. Çünkü postmodernlik hakikat düşüncesini muğlaklaştırıp parçalamıştır. Bunun önemli sonuçlarından birisi her bir insan tekinin mikro tanrılara dönüşmesi ve insanın “doğru”luk düzeylerini belirleyecek dışarıdaki başlangıç noktasını kaybetmesidir. Aslında kadim bir problemin güncel bir karşılığını konuşmaktayız. İnsanın Tanrı ile sağlıklı ilişki düzeyini yitirmesi.