Tekstil atölyesinin insafını öptüğümünün patronu demiş ki “valla burada gördüğün her Suriyeli bin iki yüze çalışıyor. Beğenirsen başla, beğenmezsen işte kapı.”

“Hesap yaptım abi” diye anlatmıştı, “dört yüz elli kira, iki yüz faturalar, kalanı da karnımızı doyursa, şükür dedim.”

Her gün, hafif aksayan ayağıyla üç kilometre yürüyerek ulaştığı atölyede bir yıl kadar çalışmış.

Uzaktan uzağa kalbinin aktığı o kız günün birinde patronun odasından ağlayarak çıktığında “ne olacaksa olsun” deyip gömmüş kafayı. Böylece ayrılmış oradan. Dudakları titremişti anlatırken. Elli yaşındaki kart gavat su gibi kıza demiş ki “bir ev açayım sana, ayda da üç bin vereyim, hayatın kurtulsun.”

Sonra aynı paraya bir boya fabrikasına girmiş. O kesik öksürük de o zaman gelip yerleşmiş boğazına.

Abdurrahman hikâyesini hiçbir zaman tamamen anlatmadı bana. Ben gram gram, söktüre söktüre öğrendim. Önüne bırakılan çayları yudumlayışından anladım ki “güvercin”dir Abdurrahman. Benim unutmaya başladığım Arapça ile onun öğrenmeye başladığı Türkçe yetişti sohbetlerimizde imdada.