NATO Zirvesi’ne hızla yaklaşıyoruz. Bu zirvenin, daha evvelki rutin sayılabilecek zirvelerden farklı bir gündeme sâhip olduğu da son decede âşikâr. Aslında NATO’nun yeni bir doktrin geliştirmesine gebe. Bu da anlaşılabilir bir durum. Çünkü NATO’nun târihsel işlevini var eden dünyânın çok dışındayız.

NATO, bilindiği üzere bir Soğuk Savaş örgütlenmesi olarak tezâhür etmiştir. NATO’yu var eden aslında Varşova Paktıydı. Soğuk Savaş sona erdikten ve Varşova Paktı dağıldıktan sonra manâsını ve işlevini kaybetti. Düz bir akıl yürütmeyle varlığını devâm ettirmemesi ve kendisini lağvetmesi beklenirdi. Ama öyle olmadı. Bunun da anlaşılır bir durum olduğunu düşünüyorum. Dev bir aygıtın bir çırpıda dağıtılmasını ve tasfiye edilmesini beklemek iyi niyet sınırlarını zorlamak olacaktı. Nitekim NATO bütün haşmetiyle devâm etti. Sanki bir dünyâ jandarmalığı göreviydi bu. Ama bu haşmetli yapı “rakipsiz“ varlığını devâm ettirirken peşi sıra bir boşluğu da sürüklemekteydi. Rakipsiz kalmak, hem de eski Varşova Paktı mensuplarını içererek genişlemesi onun gücünü ortaya koyuyordu. Ama bu durum aynı zamanda onun zaafıydı. Bir tehlike, tehdit unsuru olmaksızın varlığını temellendirmekte zorlanıyordu. Artık Sovyetler Birliği mevcut değildi. Onun yerini alan Rusya hızla piyasa temelli ekonomik ilişkilere geçiyordu. Hâsılı devlet kapitalizmini terk ediyor, “liberâl” küresel kapitalist işbölümünde yerini alıyordu. Artık sistem için bir tehdit değildi. Bunun uzantısında Rusya ile Avrupa Birliği arasında ağırlıklı olarak enerji temelli yakın ilişkiler kuruyordu.