Her geçen gün doğanın tahrip olması sonucu ortaya çıkan sorunlarla hayatımız bir cehenneme dönmektedir. COVID-19 Pandemisi, kuraklık, yağışsızlık ve iklim krizi gibi büyük sorunlar, doğanın tahrip edilmesi sonucu karşımıza çıkan hayati problemlerdir. Şimdiye kadar hep bir iklim değişikliğinden söz edildi. Artık iklim değişikliğinden söz etmenin yetersizliği anlaşılmıştır. Konuşulan artık iklim krizidir. Benzer bir şekilde karşımızda olan derin sorun, doğa krizidir. Doğa her açıdan bir kriz içindedir. Doğanın kriz içinde olması, insan yaşamını derinden sarsmaktadır. Günümüz insanı mutsuzdur. Mutlu olmak için her yolu deneyen insan, doğayı ihmal, hatta tahrip etmektedir. Doğanın hoyratça ve vahşice tahrip edildiği günümüzde ortadan kaldırılan, hayat ve mutluluktur. İnsan doğayı tahrip ettikçe, aslında ayağını kaydırdığının farkında değildir. Ayağımızın bastığı toprak kaydıkça, mutsuzluğa ve huzursuzluğa doğru hızla gitmekteyiz. İnsanın doğayla olan kozmik yakınlığını yitirmesi, bütün felaketlere kapı açmaktadır.

Bedenimiz ve ruhumuz, stres denilen ağır yükün altında ezilmektedir. Strese ve tükenmişliğe karşı doğa bizi iyileştirmektedir. Stresi tedavi eden tek kaynak doğadır. Toprakla temas kadar stresi iyileştiren ikinci bir ilaç yoktur. Stresin panzehiri topraktır ve doğadır. Doğa, mutluluklarla dolu evimizdir. Doğayı, hayatımızı huzurlu bir şekilde sürdürdüğümüz ev olarak keşfetmeliyiz. Yaylalar, dereler, dağlar, ormanlar ve ovalar, bizim kendilerini talan etmemiz için var değildirler. Doğa, huzuru, mutluluğu ve doyumu bulmamız için bizi davet etmektedir. Doğa, barbarlığımıza rağmen insanla kozmik akrabalığını sürdürmektedir.