130 yıl önce 1894’te İstanbul’da büyük bir deprem meydana geldi. İstanbul’un yaşadığı bu son büyük depremde şehrin altıda biri hasar gördü. Yeni yayınlanan Muhiddin Atayiğit’in hatıraları 1894 depreminde özellikle adalarda meydana gelen hadiseler ve yıkımla ilgili yeni bilgileri ortaya çıkardı

İstanbul, 10 Temmuz 1894'te öğleden sonra saat 12'yi 19 dakika geçe ezan okunurken şiddetli bir depremle sarsıldı. İstanbul'un son büyük zelzelesi olan ve 130 yıl önce meydana gelen, ancak uzmanların İstanbul depremi olarak kabul etmedikleri 1894 depremi, İstanbul'un altıda birinde hasara sebep olmuştu. Kamu ve vakıf binalarıyla birlikte depremde hasar gören yapı sayısı 22 bin 500'dü.

İstanbul'la ilgili en çok tarihi kaynağa sahip olduğumuz zelzele, 1894 depremidir. Sema Küçükalioğlu Özkılıç'ın "1894 Depremi ve İstanbul" isimli eseri, arşiv kaynaklarına dayalı bu konuda yapılmış en önemli araştırmadır.
1894 depremi hakkında daha önce bilinmeyen yeni bir hatırat geçtiğimiz günlerde yayınlandı. Mehmet Korkmaz'ın "Bahriye Mektebi'nde Bir Jön Türk, Muhiddin Atayiğit'in II. Abdülhamid Dönemi Bahriye Mektebi Hatıraları (1892-1898)" isimli eserinde 1894 depreminde Heybeliada'da yaşananlar şöyle anlatılıyor:

CAMİNİN MİNARESİ TUZ BUZ OLDU

1310 senesi Haziran'ının 28'inci Salı günü (10 Temmuz 1894) birinci dersten çıkmış, öğle yemeklerimizi yemiş ve kahve ocaklarına dolmuştuk....

O zamanlar bizler Büyükada'ya uğradıktan sonra son olarak Heybeliada'ya gelerek iskelemizde geceleyin Şahin vapurunun önümüzden geçerken rıhtım kenarında suların aksi tarafa akışını görmekle pek eğlenirdik. Rıhtım her sınıftan efendilerle dolmuştu. Öğle vakti olduğundan müezzin efendi minarede ezanı bitirmek üzereydi. Ezanın sonunda "Allahü Ekber, Allahü Ekber, lâilâhe illâllah" derken o ana kadar asla işitmediğim birtakım sesler ve gürültüler, pek korkunç harıltılar ve homurtular bütün talebeyi dehşete saldı. Ne olduğunu, ne olduğumuzu veya olacağımızı asla anlayamamıştık. Alık alık birbirimizin yüzüne ve toz duman içinde kalan etrafımıza bakıyorduk.