Gündemden hiç düşmeyen sokak köpekleri, aslında 19. yüzyıl ve 20. yüzyılın başlarında da toplumu ikiye bölen, dönemin gazetelerinde çeşitli tartışmalara sebep olan meselelerden biriydi. Sokak köpeklerinin sayılarının aşırı artması sonucu kuduz başta olmak üzere birçok hastalık ve trafik meseleleri ortaya çıktı. 1910’da Hayırsızada’ya sürülen 50 bine yakın köpek sıcaktan, susuzluktan ve açlıktan öldü

Osmanlı toplumunda sokak köpeklerine karşı bir hassasiyet olduğu özellikle Batılı seyyahların dikkatini çekmiş, bu konuyu sıklıkla işlemişlerdir. Sokak köpeklerinin beslenmesi sevap olarak telakki edilmişti. Osmanlı döneminde hayvanlar, "dilsüz canavar" olarak kabul edilip, hakları devlet eliyle korunur, eziyet edenlere falaka cezası bile verilirdi. Osmanlı döneminde sokak köpekleri üzerine Kemalettin Kuzucu'nun Osmanlı arşiv belgeleri ve Batılı kaynaklara dayanan Kapı yayınları tarafından yayınlanmış 'İstanbul'un Sokak Köpekleri' isimli önemli bir araştırması vardır.

16. yüzyılda bir sokak köpeği.

GAZETELERDE SOKAK KÖPEKLERİ TARTIŞMALARI

19. yüzyıldan sonra şehirlerin hızla büyümesi, mahallenin sınırlarını belirsizleştirmiş, köpeklerin yaşam alanları daralmaya başladı. Böylece sokak köpekleriyle ilgili kamuoyu yavaş yavaş ikiye bölünmeye başlamış, köpeklerin şehirde ciddi bir tehdit olduğu sıklıkla dillendirilmiştir. 1909'ada kadar köpeklerin sayısının 150 bine kadar çıktığı ifade edildi. Hatta Avusturyalı bir müteşebbisin kendi ülkesindeki eldiven fabrikası için ücreti mukabilinde köpeklere talip olduğu bilgisi verildi. Bu haber Türk basınında da kullanıldı ve yorum yapılmayarak belediyenin uygun bir karara varacağı söylendi. Bu tarihlerde 'İkdam' gazetesinde 'Sokak Köpeklerinin Kaldırılması' başlıklı haberde "İstanbul şehrini şark şehirlerinden en elim ve en fenası haline getiren bir şey varsa o da sokak köpekleridir" şeklinde haber yapıldı. Köpeklerin trafik sorunlarına sebep olmasının yanında halkın sağlığını da tehdit ettiği ifade edildi.