Masonluk, Osmanlı topraklarına 18. yüzyılda Avrupalılar tarafından getirildi. Masonlar, kendilerini büyük göstermek için tarihimizdeki birçok önemli devlet adamının mason olduğunu öne sürüp uydurma bir tarih inşa ettiler. Masonlukla alakası olmayan İbrahim Müteferrika, Yirmisekiz Çelebizade Mehmed Said, Humbaracı Ahmed Paşa ve Gazi Osman Paşa’yı mason yaptılar. Hatta bu da yetmemiş, bir ara “İzzeddin” isimli hayali bir mason şeyhülislam bile uydurmuşlardı

Mason kelimesi Fransızca "duvar ustası" anlamındaki maçondan gelir. Masonlara ayrıca "farmason" veya "franmason" da denir ve kelimenin kökeni "serbest duvarcı" anlamındaki "franc maçon"dur. Osmanlı topraklarındaki ilk masonlar da farmason olarak adlandırılmıştır.
Masonluğun ilk devri sis perdesiyle kaplıdır. Temelleri Ortaçağ İngiltere'sindeki duvarcı ve katedral inşaatçısı meslek birliklerinin gelişmesine kadar uzanır. Bu birliklere Fransızca "loge", İngilizce ise "lodge" denilmekteydi. Zamanla katedral inşaatlarının azalması üzerine ameli (operatif) masonların oluşturduğu localar, üye sayılarını koruyabilmek için başka meslek gruplarından da aynı ilkeleri benimseyen "kabul edilmiş/fahri üyeler" almaya başladılar. Böylece masonlar ameli ve kabul edilmiş olmak üzere iki şekilde anılır oldular.


İbrahim Müteferrika

17. yüzyılda kabul edilmiş masonların sayısı, ameli masonlara nazaran daha fazla arttı. Kabul edilmiş masonların çoğunluğu oluşturduğu localar, kendilerine tarihi kökler kazandırmak amacıyla eski tarikatların ve şövalye topluluklarının ayinlerini benimsemeye başladılar. Kudüs'teki Süleyman Mabedi masonluk mesleğinin başlangıcı olarak benimsendi ve mabedin mimarı olduğu kabul edilen Hiram Usta da masonluğun piri sayıldı.