OKULLAR, ÜNİVERSİTELER ÇOCUKLARIMI OYALAMA YERİ DEĞİLDİR.

Anaokulundan üniversiyete kadar düşünürsek bir çocuğu on yedi yıl eğitiyoruz.

Bu süreçte devletin bugünkü şartlarda bir öğrenciye harcadığı para, yaklaşık yetmiş bin dolar. Yani üç milyon Türk lirası. Velinin harcaması ile bu rakam dört beş milyonu bulabilir. Bu rakamı yirmi beş milyon öğrenci ile çarpın ne çıkar?

Abartmıyorum bunun fazlası var eksiği yok.

Memlekette sadece bir milyonun üzerinde öğretmen, iki yüz bin öğretim görevlisi var.          

Bakanlık, Milli Eğitim Müdürlükleri, okul binaları, üniversite binaları, binaların arsa değerleri, memurlar, hizmetliler… vs giderleri düşünürsek devletin 2026 yılı için eğitime üç trilyonun üzerinde kaynak ayırdığını göreceksiniz.

Bu kadar kaynağı ayıran, fedâkarlık yapan borçlu bir ülke, bu yatırımların karşılığında ne alıyor? Bu kaynağın ülkeye dönüşü ne?

Birçoğu hormonlanarak büyütülmüş ve sayısı artırılmış iki yüz sekiz üniversite; yine hormonla yetiştirilmiş ve şişirilmiş kadrolar, üst düzey maaş alan rektörler, akademisyenler…

Görülmeyen, ülkemize has olan bir konu da ÜNİVERSİTELERDEKİ YERELLEŞMENİN, BERABERİNDE TEMBELLEŞMEYİ, KÖRLEŞMEYİ VE SİYASALLAŞMAYI GETİRMESİDİR.

Üniversitelerin, modern yerleşkeleri ile bilim ve teknoloji üretme merkezleri olma yerine, insanların bir geçim kapısına da dönüşmesi, üniversitelerin ‘’ akademik’’ kimliğini bitiriyor.

Önemle ülkemde; MARKALAŞMIŞ ARAŞTIRMA ÜNİVERSİTELERİNİ ve treni kaçırmadan YAPAY ZEKA ÜNİVERİSTESİNİ de görmek istiyorum.

Ülkenin kaynaklarının bu kurumlara ayrılmasına gönül rahatlığı ile evet, diyebilirim.

Bugün Türkiye’de özel- resmi iki yüz sekiz üniversite; altmış iki bin resmi, on dört bin özel okul var. Bu üniversitelerin ve okulların milyonlarca çalışanı, binası, arsası var. Bu okullarda eğitilen yirmi beş milyon çocuğumuz var.

Şimdi devletin bu alanda taşıdığı ekonomik yükü bir düşünün.

Acı olan, bu külfetin, özverinin ülkenin sosyal ve ekonomik hayatında, bilgi ve teknolojide, sanatta, zanaatta, tarımda, hayvancılıkta… nimete dönüşmemesidir.

Bu bir suçlama, karanlık tablo çizme asla değildir.

’’ Kral Çıplak’’ demenin vakti çoktan geçti.

Eğitim kurumlarım kaliteli elaman yetiştirmediği için iş dünyası meslek liselilere, üniversite mezunlarına güvenmiyor.

İş dünyasının mektepliye değil, alaylıya güvenmesi ülkem adına çok ciddi bir kayıptır.

İkide bir Suriyeliler olmasa, diyoruz. Bu nasıl bir eğitim ve öngörü ki liseler, üniversiteler milyonlarca vasıfsız, işsiz eleman yetiştiriyor.

Sağır sultanın duyduğunu Milli Eğitim Bakanlığı, YÖK duymuyor.

Şu gerçeği artık kabul edelim. Eğitimde ve üniversitede başarılı olamadık. Bu durumu kabullenme bir erdemdir.

Bu duygusal bir çıkış değildir. Ülkenin gerçeğidir. İstatistikler feryat ediyor; beni duyun, diyor.

Mesele, bina ve sunulan imkânlar değil, mekteplerden çıkan ürünün kalitesi. Yani nicelik değil, nitelik.

Bu gerçekle yüzleşmek, ülke için bir varlık ve bekâ meselesidir.   

Hülâsa, vergimizin eğitimde, üniversitelerde çar çur edilmesini, çocuklarımızın dört duvar arasında oyalanmasını istemiyoruz.

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Çıktıların değişmesi için girdileri değiştirmek gerek.