Bugün tanınmış birçok ülke ve devletin ömründen daha uzun bir parlamento tarihimiz var. Meclisimiz, Kanun-i Esasi’nin ilanı olan 23 Aralık 1876 tarihinden itibaren, yaşanan “Anayasal Sistem” ve “parlamento” deneyimi ile en zor dönemlerde bile milletin onayını alarak şartların üstesinden gelmeyi öğrenmiştir.

Nitekim, Anadolu işgali karşısında harekete geçen mahalli kongreler, ardından Erzurum ve Sivas Kongreleri de bu akla, yani millete dönmeyi işaret ederek Büyük Millet Meclisi’nin yolunu açmıştır. Erzurum Kongresi’nde benimsenen “Kuvay-i milliyeyi âmil ve millî iradeyi hakim kılma” düşüncesi, Ankara’da “hakimiyeti kayıtsız şartsız millete teslim etme” fikrine yükselmiştir. Bu yüzden TBMM’ye; Birinci Meclis, Kurucu Meclis, Meclis-i âli ve nihayetinde Büyük Milet Meclisi adlarının verilmesi boşuna değildir. Bu isimlerin tamamı, esas itibariyle bir yeri işaret ediyordu. O da, milleti temsil eden “Meclis” ve onun iradesiydi. Nitekim bu yaklaşım, Birinci Meclis tutanaklarına, İrade-i Seniyye’den (Sultanın iradesinden) İrade-i milliyeye (milli iradeye) geçiş olarak yansıyacaktı.