Ucundan kıyısından ben de yetiştim ama daha çok okuduklarımdan biliyorum; eskiden gazete köşeleri, şimdi olduğu gibi bu kadar çok siyasi yazılarla dolup taşmıyordu. Siyaset yazarlığını işin erbabı yapar, geride kalan yazarların önemli bir kısmı da gündelik hayat, edebiyat, şiir, yemek, seyahat, sanat, mizah, roman, mimari, kültür, şehir, tiyatro, magazin, sinema gibi gündelik siyasetin dışındaki alanlarda kalem oynatırlardı. Yazı yazanlar, yazıyı ciddiye alırdı. Herkes bilgi ve dil yanlışı yapmamak için özel bir çaba harcardı. Bazen bazı mühim meseleler polemik konusu olur, o polemik bazen iki yazarı aşar diğer gazete ve dergilere de sirayet eder, ortaya tadına doyum olmaz polemik yazıları çıkar, hem okuyan keyif alır hem de kalem kavgasına girişenler birbirlerinden bir şeyler öğrenirlerdi. Bazen de bu polemikler nahoş hadiselere de yol açar, yazarlar, şairler, muharrirler önce köşelerinde “ben senin cemaziyelevvelini bilirim” der, bu cümleyle kavga sertleşir, bir süre sonra birbirlerine rastladıkları yerde yumruklarını konuştururlardı. Bu yüzden Babıali’de birbirinden dayak yemiş bir hayli muharrir vardır.

Şimdi ne o muharrirler var ne o yazarların ilgilendiği siyaset dışı mevzular, ne de o muhteşem polemikler… Şimdi her yerde siyaset var, herkes birer Jean-Jacques Rousseau, herkes birer Churchill maşallah! Hatta son yıllarda iş öyle bir hal aldı ki, gündelik siyaset üzerine yazı yazmayana yazar denmiyor artık, siyaset dışı yazı yazanı “çiçek-böcek yazıyor” diye hafife alıyorlar. (Bu arada ben de “masal-hikayeyle” sizi kandırıyormuşum haberiniz olsun!) Öyle olmasaydı, yani satın alınan tek mal siyaset olmasaydı, gazeteler bu kadar siyaset yazarını barındırır mıydı? Demek ki müşteri bunu istiyor.

Bu yüzden seçim günü yazı yazmak zorunda olan gündelik siyaset yazarlarının en zor günü olsa gerek. Dört, bazen de beş yıl boyunca hemen hemen her gün siyasete dair yazı yazmak zorunda olan köşe yazarına o gün “siyasete dair yazman yasak, başka bir konu bul kendine” diyorlar. Siyaset yazarı ister istemez bağrına taş basıyor, istemeden de olsa siyaset dışı bir mevzu arayıp buluyor, bu mevzu çoğunlukla aşk oluyor, oturup o gün gönlünce aşka dair bir yazı döşüyor. Hemen hemen her yazısında, tarafını tuttuğu parti iktidardaysa eğer ona “memleket nasıl yönetilir” dersini veren; tuttuğu parti muhalefetteyse eğer “nasıl iktidara gelinir” tavsiyesinde bulunan köşe yazarı, zaman zaman bu “kaçamak aşk” yazısında bile kalemine hakim olamayıp “aşkta nasıl iktidara gelinir” bahsine girse de, sonunda o gün “her türlü iktidara gelmenin yollarından” bahsetmenin yasak olduğunu hatırlayarak tekrar başkasının kaybettiği ama kendisinin bulduğu sandığı aşk mevzusuna geri dönüyor ve yazarlık hayatı boyunca aslında yazdığı upuzun, yıllarca süren tek bir yazı olan siyaset yazılarının arasına şöyle duygusal, içten, samimi bir “insört” atıp, külliyatına şöyle okkalı bir ara başlık girmiş oluyor.