Hakikat bir arayıştır. Kimisi yolunda kaybolur, kimisi elinden kaçırır, kimisi ararken yorulur, en yakın menzilde pes eder, kimisi ulaşır, kimisi de uğrunda feda eder hayatını. Michel Foucault’ya göre, ölümün alternatifi hayat değil, hakikattir. Hakikate varmışsan ölümden sana ne!

Peyami Safa’dan esinle söylersek eğer… Kalbinizde hakikat arayışı varsa, yani onu seviyorsanız, o da sizi sever; sadıktır çünkü, onu arıyorsanız, o da sizi arar. Böyle bir ilişki kurduysanız eğer hakikatle, sizinle onun arasında Çin seddine benzer ne kadar sağlam duvarlar örülmüşse örülsün, o sizden ne kadar uzakta olursa olsun, aranıza dağlar, denizler, yakın uzak mesafeler ne kadar girmişse girsin o oradan, bir aralıktan, sızabildiği bir çatlaktan sızar ne yapar eder yüzünü size gösterir, hafifçe tebessüm eder, sonradan da sadece sizin duyabileceğiniz bir fısıltıyla “ben buradayım” diyerek varlığını size hissettirir.

Güç iş, çetrefil meşguliyet, büyük sorumluluk, ağır yük yükler omuzlarına; aforoz, dışlanma, sürüden kopma, yalnızlık gibi “tehlikeler” barındırdığı için “hakikat arayışı”, “hakikat yolcusunun” iflahını keser; bu yüzden çok az “hakikat yolcusuna” rastlanır bu memlekette.

İşin ucunda “yok sayılma”, “derisinin yüzülmesi”, “infaz”, “yalnızlaştırma” var nihayetinde.

Zira bireysel düşünen, kendi kendine yeten “fikirleri olan insanların” değil; daha önce birileri tarafından paketlenmiş, paketi de süslenerek o insanlara teslim edilmiş “fikirlerin insanlarının” borusu ötüyor bu ülkede ta Tanzimat’tan beri.

Güç iştir, cesaret ister misal “düzenin” otopsisine oturmak!

*

Ece Ayhan’ın hayatında şiiri kadar önemli bir yer kaplamış, çoğu günlüğüne, denemesine sızmış, şiirinin temeli olan “sivillik” kavramını borçlu olduğu ve “bir uç düşünür” olarak nitelendirdiği İdris Küçükömer’in prostat kanserinden öldüğünü Can Yücel’in “İdris’in Şu İşi” şiirinden öğrendim:

“İdris adam mıydı? Yoo!

İdris bir bilim adamıydı...

İdris insan mıydı? Yoo!

İdris insan bir İnsandı...

Hiçkaçmaz urulup Çanakkale’de bin martı olacaktı

Şaha kalkmış siperinden şehit bir ihtiyat zabiti...

Sezdiğinden belkim bunu, okudu iktisadı

Pohuna yanmasın için bidaa bir Ciresunlu

Asker dedi, sivil dedi, eşindi durdu

Esatirdi ada vapurunda son okuduğu...

Dayanamadı yalana, dayanmadı prostatı

Kaldırmadı bünyesi içinde yaşadığımız bu despot saati

İdris’in şu işine bak! Marksist bir ekonom! Olur mu güzel kardeşim olur mu?

En keynesyen organından

Sidikli bir salgı bezinden böyle

Olur mu yakalanmak!

Sen özlediğin sivil topluma gidiyorsun artık

Herkesin ahretlik olduğu, herkesin çıplak

Ve kıyamete dek kıyam etmeye aşık...”

*

(Şairin hatırlattığı Türkçedeki “sivil” kelimesinin bazen de “çıplaklık” karşılığı olarak kullanılmasını hafifçe bir tebessüm eşliğinde yazının burasına nakşedip devam edelim İdris Küçükömer’in dramını anlatmaya.)

*

Benim kuşağım onun derslerine yetişmedi ama mektepte ders aldığım birçok hocam onun talebesiydi. Ahmet Güner Sayar, Burhan Şenatalar ve başkaları… Adını ilk defa Ahmet Güner Sayar’dan duymuş olmalıyım; zira Ahmet Hoca’nın çok sevdiği ve “İktisada Giriş” dersinde anlattığı “yanlışlanması mümkün olmayan, yani deneysel gözlem yollarıyla yanlışlanabilme yolları kapalı olan herhangi bir teori ya da fikir bilimsel değildir” diyen bilim felsefesinin en önemli düşünürü Karl Popper’in fikriyatının önemini ilk kavramış düşünürdür İdris Küçükömer. (İdris Hoca da “İktisada Giriş” dersini vermiş bir zamanlar. İlk derse şunu söylediğini anlatır talebeleri:

“Şunu düşünün arkadaşlar. Şu anda sizin yaşınızda ve belki sizden daha zeki bir insan köyünde koyun gütmekle meşgul. Neden o değil de siz buradasınız?”)