Şu gönül yorgunluğu nedir bilir misiniz?

Tüm umarsız duygular bırakıyor derin iz

Aklımdaki fikirler içimde boğuluyor

Yazık artık bakmıyor pencerem sokaklara

Ne hazindir kalmadı mavi gökte yıldızım

Ben içten yaralıyım dinmiyor yürek sızım

Ne yapsam eylesem de gölgem yere sığmıyor

Soluğum kesiliyor nefes almak hayli zor

Sözcükler yara bere cümleler kırık kırık

Tıkanır boğazımda düğümlenir hıçkırık

Vurdu soysuz karanlık muhkem irademe gem

Tutsak olmuş ruhumu çekmiyor artık gövdem

Hani bahar nerede, huzur u haz kalmadı

Aldı gitti karakış, mevsimden yaz kalmadı

Bir kederin ahıyla tutuşup yanar içim

Varlığım yok hükmünde, var görünen bir hiçim

Sert esiyor rüzgârlar, nedir bu halin aslı

Belki hazan vaktidir, bu dem zemheri faslı

Baktım söz kitabına lâl olmuş diller gördüm

Dolaştım gülistanı incinen güller gördüm

Kulakları sağırlar feryadımı duyar mı?

Bakıp da görmeyenler bana dost mu ağyar mı?

Müsterih ol ey gönlüm aklımı kaybetmedim!

Zincire vurulsam da zulme biat etmedim

Karakışın ardından ılık mevsimler vardır

İşte cemreler düştü, gelen yeni bahardır

Sen yeter ki iman et, ümidini canlı tut!

Sana zarar veremez kara gölgeden haydut

Geceler kasvetlidir, geceler içim dardır

Karanlığın nüfuzu gün doğana kadardır

Olmaz olmaz denmesin olur nice olmazlar

İnanç pınarlarından beslenenler yılmazlar

İstenirse kör bahtım tersine döndürülür

Bağrımdaki bu yangın emin ol söndürülür