Gazze soykırımı 200. gününü geride bıraktı. Öyle inanıyor, hatta artık öyle biliyorum ki bu 200 gün dünyayı “Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak, dahası olmamalı” denilen bir noktaya ulaştırdı.

Çok konuşuldu, çok yazıldı ama bir daha hatırlatmakta fayda var. Gazze’deki soykırıma devam edebilmek için dünyada uzun süredir biriktirdiği halkla ilişkiler sermayesini yerle bir etmekten çekinmeyen İsrail ve Siyonizm, bir kez daha başta Yahudilik olmak üzere sahip olduğu her şeyi bir “var oluş mücadelesi”ne teslim etti. Açık konuşmak gerekirse şimdi ve şu anda (tabii varsa) kazandığı mevziler, İsrail’in de, Siyonizm’in de kesin bir kaybedişle kaybedeceği gerçeğini ortadan kaldırmıyor. Tabii, insanlığın açıklıkla cevabını vermesi gereken soru ise şu: Mutlaka kaybedecek olan İsrail’in “şimdilik kaybetmemesi” için dünya hangi bedelleri ödemeye devam edecek?

Gazze soykırımının ortaya çıkardığı bir başka gerçek daha var. O da “dünyanın devam etmesine duyarlı insanlar”ın varlığını her şeye rağmen ortaya koymadaki ısrar ve çabası. Bu, “üretilmiş duyarlılıklar dünyası” için yeni ve şoke edici bir rahatsızlık biçimi olarak tam orta yerde duruyor.

Tam olarak şunu demek istiyorum aslında. Çok uzun süredir dünyayı “üretilmiş duyarlılıklar” ile sürdürebileceğini düşünen İngiliz-Yahudi medeniyeti, Gazze soykırımı ile birlikte kelimenin gerçek anlamıyla duvara toslamış görünüyor. Bu, aynı zamanda bazı isimler tarafından “Batı düşüncesinin sonu” olarak da tanımlanıyor. Çünkü uzun süredir üretilmiş duyarlılıklarla dünyanın enerjisini kontrol edebileceğini varsayan Batı düşüncesi bu sefer “aynı tecrübeyi” tekrarlayamıyor. Sokaklar, caddeler, sosyal medya, dijital dünya, üniversiteler bu kez “Bi şey yapmalı” diyerek inisiyatif alıyor dünyada.

Son olarak gördük işte. ABD’de Columbia Üniversitesi’nde başlayan Gazze protestoları kısa zamanda ülkenin pek çok kampüsüne hızla yayıldı ve süreç, hocaların da öğrencilerin de coplanarak gözaltına alındıkları bir “güç gösterisi seromonisi”ne dönüştü.