“Diliniz Allah’a teslim olmuş, ama kalbiniz değil. İnsanlar arasında Müslüman’sınız

ama yalnız kaldığınızda değil!  Namaz kılar, oruç tutar, zikir çeker;

fakat yalan söyler, haset eder, kul hakkına girersiniz…”

Abdülkadir Geylani Hazretleri

İnsanların çoğu tarih boyunca birbirini aldatarak yaşamlarını sürdürmektedirler. Bir aldatma, kandırma; aldatılıp kandırılma hikâyesinde kandıran kadar, şüphesiz aldatılanın ve kananın da payı vardır. Bir kandırmaca oyunu varsa sonunda aldanan olacaktır. Beklentiler listesinin karşılıklı uyuşmaması, ortakları baştan birbirini olduğu gibi kabul etme noktasından uzaklaştırır. Güç ve yarım yamalak inanç insanı zehirler ve bir aldatıcılık hareketi başlatır.

Esasen dünya hayatının bir aldanış metaından başka bir şey olmadığı, tam tersi ahiret yurdunun ise gerçek hayat olduğu ifade edilir. Bu gerçek bilinemediği için, dünya hayatı insanları aldatır, kişiler vaatlerini tutamayıp birbirini kandırırlar. İnsan bir yalana, bir düzene, görünüşe kapılır; esas niteliğini anlamaz kanıverir. Aldatmanın en kötüsü aldatıcının şeytan kılığında insanı Allah ile aldatmasıdır. Zira şeytan kendi taraftarlarını asla mutluluk için çağırmaz.

Çok övünmek, gurur, itibar, kibir ve kurumlanma arttıkça güç zehirlenmesi devreye girer. İki ortaktan,  iki dosttan, iki âşıktan biri diğerini aldatmayı zamanla kafaya koyar. Kuruntular onlara baskın çıkmış, mayalarında olan vefasız ve hilekâr duyguları açığa çıkmıştır. Ancak aldanan taraf “aldandım” demez, “beni aldattılar” der. Dönüp kendine baktığında “acaba ben de birilerini aldatıyor muyum” sorusu hiç aklına gelmez. Kendi aldatıp kandırdıklarından hiç söz etmez.

Refahın pırıltısından birbirinin yüzünü tanıyan çıkar gruplarının hepsi bu dünyada iyi olduklarını ve cennete gidip orada da harika olacaklarını düşünürler. Kolaycacık bir hesapla sorguya çekileceklerdir. Kendilerini Allah’ın yakın kulları olarak gördükleri için, akıl ve fikirleri cennette sunulacak “halis şarap” dadır. Ancak bu dünya için çıkar ve beklenti listesinin karşılıklı uyuşmaması, birbirini olduğu gibi kabul etme düşüncesinden onları uzaklaştırır. Aralarında üstünlük savaşı ve acımasızlık duygusu gelişir.

Devlet adamları, liderler, bilgeler ve düşünürler “inanma ve vefa” gibi yüksek değer taşırlar. Vefa, görülen iyilikleri unutmama, iyilikte bulunanlara misliyle veya daha fazlasıyla karşılık vermek demektir. Yarar, çıkar, kıskançlık gibi maddesel istekler “araç” değerlerdir. Bu değerler insanları birbirinden ayırır, davasından uzaklaştırıp çatışmaya, kavgaya neden olur. Sorumluluk taşıyan devlet adamlarının, bürokratların özellikle devlet işlerini icra ederken aldanma, aldatılma kin gütme ve intikam alma gibi lüksleri olamaz.

İnsan çoğu zaman karşısındaki kişinin gerçekte ne demek istediğini anlamak için kendine izin vermez. İnsan aklı kandırılabilir. Her insan farklıdır. Algısı, alışkanlıkları, hayata bakış açısı, aklının çalışması kendine özgüdür. Din kisvesi altında milleti sömürenler, insanları inandırabilmek için tüm inançsal enstrümanları kullanırlar. Onları ikna edip kendi fikirlerine inandırırlar. Sonunda bağımlı kılıp kişinin ruhunu ele geçirmeye çalışırlar.

Manevi duyguları fakirleşenler, depresif bir mizaca içten içe meylederler. Durmaksızın öfke kusar, hiçbir şeyi beğenmez ve etraflarına karamsarlık ve nankörlük dolu eleştiriler yağdırırlar. Çevre ile inatlaşırlar. İnançlıların yeşerttiği iyimserlik ile inançsızların oluşturduğu kötümser bakışlar anlaşmazlık ikliminde karşı karşıya gelir. Bu düzeye ulaşan kişiler dünyayı toplamış olsalar da gözleri doymak bilmez. Güç ağır ağır zehirlemeye başlayınca, hileler, desiseler, yalanlar, algılar, aldatmalar sahneye çıkıp havada uçuşur.

Dünya hayatı bir oyun ve eğlence gibi görünse de; insanlar tarafından çok sevildi. Benliğini, düşüncelerini sarık sarıp cübbe giyenlere teslim eden güruhlar oluştu. Her şeyin çözümü cübbenin gizeminde sanıldı. Ne var ki, tevazu gösteren bilge görünenler, kanat açanlar, gerçek yüzlerinin canavar olduğunu gösterdiler. Nurları önlerinde ve sağlarında koşarken göklere bakanların, yere dökülen süfli insanlar olduğu anlaşıldı. Büyük saadetin sahte yol göstericileri, kargaya dönen bir kılavuza dönüşüverdiler. Bütün foyalar ortaya döküldü. Gönlünü Rab ’bine algı yaratanların aracılığıyla bağlayanların “aldatılmış” olmaları kaçınılmazdı.

Farabi’nin 1000 yıl önceki gözlemine göre; “Bazı grupların kendi dinlerini şüphe kabul etmez bir biçimde doğru kabul ettikleri için ne yolla olursa olsun başkalarının yanında onu muzaffer kılmak, güzel göstermek, onunla ilgili şüpheleri ortadan kaldırmak ve hasımlarını ondan uzaklaştırmak gerektiği düşüncesindedirler. Onlar bununla ilgili olarak yalan, aldatma, (mugalâta) şaşırtma ve kandırmayı kullanmakta bir beis görmezler.”

Aslında insanın kalbinde sevgi oldukça en dünyevi şeyler bile kutsal ve güzel gelir. Zaten kutsal cennet Allah’a ve Peygamberlerine iman edenler için hazırlanmıştır. Rahmet onlar için sonsuzdur. Fakat sınırsız bir azabın farkındalığı her zaman önemlidir. Başkalarından aldıkları sorumlulukları dağıtırken tam ölçüp alanlar; eğer insanlara bunu delege ederken eksik ölçüp tartarak hile yapıyorlarsa, liyakati dikkate almıyorlarsa, güç onları zehirlediğinde ateşlerde yanarak azap çekeceklerdir. Adaleti gözetmeyen kimseler ancak kendi milletine zulüm yapacak derecede azgın ve günaha düşkün yönetici olurlar.

Millet en büyük güçtür. Bu güç kendisini algı ile kandıranları ve din ile aldatanları asla affetmez. Din şemsiyesi altında hesabı olanlar ile olgunlaşmamış siyasi hesaplar içinde bulunanların çarpık hesabına karşı; Allah’ın cesaret, güç ve kuvvet verdiği milletin hesabı daima doğru çıkmaktadır.

İşte bunun için milletin üzerinde hiçbir güç yoktur.

Dostlukla…

Ali Akça

aliakca2009@hotmail.com