1000 yıl sürecek denilen Türkiye tarihinin en ibretlik darbesinin ardından tam 25 yıl geçmiş. Aslında 25 yıl içinde bu darbenin vahametini, kötülüğünü hatta ibretlik durumunu gölgede bırakacak çok şeyler yaşadık. Değil bin yıl, beş yıl bile yaşayamadı. 10 yıl sonra 27 Nisan gününü seçerek farklı bir yolla ve farklı bir teşebbüsle tekrar kendini hatırlattı ama 15 yıl sonra hiç kimsenin savunamayacağı bir büyük cürüm, bir büyük ayıp olarak kazındı zihinlere. Bugün aradan geçen çeyrek yüzyıl dolayısıyla tekrar hatırlıyoruz o alacakaranlık kuşağı.

Hatırlamamız da gerekiyor elbet, unutuluyor çünkü nelerin yaşandığı, kimin hangi safta kimlerin yanında ne fırıldaklar çevirdiği.

Darbeler özünde kötüdür, kim yaparsa yapsın, kime yapılırsa yapılsın. Tarihimizde nice darbeler yaşandı. Yeniçeri Ocakları darbe yapmayı mutat işlerinden biri haline getirmişlerdi. Bahane bulmakta hiç zorlanmıyorlardı. Hoşaflarının yağının kesilmesini bile kazan kaldırmak için yeterli bir bahane olarak kullanabiliyorlardı. Cumhuriyet dönemi darbeler tarihi 27 Mayıs ile başlatılıyor ama bir Takrir-i Sükûn, İzmir Suikasti bahanesiyle kapatılan Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası, şu veya bu bahaneyle Serbest Cumhuriyet Fırkası’nın kapatılması esansında yaşananlar darbeciliği bir hak olarak gören bir vesayetin ilk temellerinin atılıp pekiştirildiği pratiklerdir.