İnançlarımızı oluşturan ve buna göre hayat tarzımızı şe­killendiren referanslarımızdır; hatta bundan öte o referanslarımı­zı anlayış ve yorumlayış tarzımızdır. Zira anlayış ve yorumlayış tarzımız, nasıl hissettiğimizi, nasıl düşündüğümüzü, nasıl an­ladığımızı ve bu konudaki kişiliğimizi de tayin ve tespit eder. Bu sebeple referanslarımız kadar, o referanslarımızı anlayış ve yorumlayış tarzlarımızın ve yöntemlerimizin de doğru olması gerekir. Kur’ân’ı hayatın içinde anlama, işte bu açıdan büyük önem arz eder. Zira her Müslüman, hayatını yaşarken karşılaştı­ğı bütün olaylarda ve yapacağı bütün davranışlarda kendisine  doğru yolu/sırat-ı müstakîmi gösterecek bir  kılavuza/rehbere ihtiyaç  hisseder. Ona  yol gösterecek en doğru  rehber de hiç şüphesiz  iman ettiği kitap olacaktır.  Çünkü onun geliş amacı, budur ve insanlara rehberlik etmektir. Bu rehberliğin olabilmesi  için de Müslümanın,  Kur’an’a yönelmesi ve ondan bilgi elde etmesi; bir başka ifade ile onda yer alan ilkeleri, kuralları veya bilgileri davranışlarına ve etkinliklerine yansıtması ve bunun çabası içinde olmasıdır. Bu da ancak onu okumak ve anlamakla  mümkündür. Okunmayan ve anlaşılmayan bir kitabın bir Müslümana yol göstermesi/hidayet etmesi; daha açık bir ifade ile bilinmeyen ve anlaşılmayan  bir bilginin veya kuralın eyleme dönüşmesi söz konusu değildir. Bu nedenle  bu  bilgilerin öncelikle bilinmesi ve  bilinenlerin  de iyi anlaşılması gerekmektedir.  Bunun da en iyi yolu Hz. Peygamber’in ve ashabının yaptığı gibi Kur’an’ı hayatın içinde anlamak, yaşamak ve onunla barışık olmaktır.

Kur’ân’la barışık olmak ise, önceden belirlenmiş bir ideolojiye dayanmayan fakat hayatın içinde yaşanan olaylar ve olgular karşısında Müslümanın, merkezde olduğu; yaşanan olaylar ile  Kur’ânî bilgiler arasında bir ilişkinin kurulduğu ve hayata ilişkin Kur’ân’dan bilgisel, kuralsal ve ilkesel atıfların ve referansların yapıldığı, bir anlama tarzıdır. Ancak Hz. Peygamberle başlayan ve sahabe ile devam eden bu an­lama tarzı, evrimleşerek oluşan ve gelişen mezheplerin ve sûfî grupların ortaya çıkmasıyla, yerini ideolojik anlamalara bı­raktığı için zamanla etkinliğinden ve işlevselli­ğinden çok şey kaybetmiştir. Bununla birlikte Müslüman-Kur’ân ilişkisi; asla yok olmamış, şekil boyutu ile de olsa Müslümanın hayatında daima var olmuştur. Ne var ki bu var oluş, onu anlama­ya ve Hz. Peygamber’le başlayan ve sahabe ile devam eden dö­nemlerdeki gibi hayatın içinde anlayarak yaşamaya yeterince bir katkı yapmamıştır. Neticede bu ilişkinin geldiği son nokta, M. Âkif in şu şiirinde kınadığı şekle dönüşmüştür:

“Ya açar bakarız Nazm-ı Celîl’in yaprağına,

Ya da üfler geçeriz bir ölünün toprağına,

İnmemiştir hele Kur’ân, bunu hakkıyla bilin;

Ne mezarlıkta okunmak, ne de fal bakmak için

Bu nedenle her Müslümanın, Kur’ân’la olan ilişkisini şekil boyutundan kurtararak, Hz. Peygamber’le başlayan ve sahabe ile devam eden dönemlerdeki gibi, bilgi boyutuna taşıması önem arz etmektedir. Zira hayatımızı değer­li ve anlamlı kılan, hayat tarzımızdır ve bu hayat tarzına yönelik yaptığımız doğru tercihlerdir.  Çünkü her insan, nasıl bir hayat tarzını arzu ediyorsa,  ona göre tercih yapmakta ve bu da o insanın  bir anlamada kader çizgisini  belirlemektedir.  Bu nedenle Kur’an, hayatı değerli ve anlamlı kılmak için insanın yapılabileceği en güzel ve en doğru tercihtir. Çünkü Kur’an’ın, amacı budur ve  insan hayatını  düzene koymak, aşırılıkları törpülemek ve dengeli bir hayatı tanzim etmek  için  gönderilmiştir. Bunu elde etmenin de  en iyi yolu, onu hayatın içinde anlamak  ve anlayarak yaşamaktır. Zira Kur’ân, kendine gelmeyene gelmez, okumayana ve düşün­meyene de bilgi vermez. Bu nedenle Kur’an, her Müslümandan kendine yönelmesini, okumasını, okuduklarını da tedebbür etmesini ister.