İslamcılık üzerine bizim gibi arada sırada konuşan olsa da, 1990’lı yıllarda olduğu gibi heyecan yaratan bir tartışma olmadığını söylemek mümkündür. Zira o yıllarda henüz deneyimlenmemiş bir tecrübe olarak İslamcılık en azından geleceğe dair bir ümit vaat etmekteydi. 1990’lı yıllardaki tecrübe ise statüko tarafından engellenmiş olduğundan, buradaki damarın bir gelecek projeksiyonu oluşturabileceği yönünde beklentiler oluşmuştu.

Bugün ara sıra yükselen İslamcılık üzerine konuşmalarda iki net tez var. Birincisi, İslamcılığın öldüğünü belirtirken ikincisi, İslamcılığın ölmediğini ve hatta öl(e)meyeceğini dile getirmektedir. İlk tezi savunanların durumuna bakılırsa, bunlardan bir kısmı dünyaya dair siyasal ve toplumsal yükümlülüklerini de terk etmiş görünmektedirler. Öyle ki, bugün bunlardan bir kısmı daha eyyamcı bir profil çiziyor görüntüsü vermektedirler. Hatta bu manzara artık İslam’ın dünyaya dair iddialarından da geri çekildiği gibi bir imaj vermektedir.

İslamcılığın ölmediğini savunanlar ise İslamcılığa ontolojik ve mutlaklık izafe eden bir anlam yükleyen bağajlarıyla hareket etmektedirler. Dolayısıyla İslam ebed müddet geçerli bir din ise şayet, İslamcılık da ölemez gibi bir yaklaşımın arkasında durmaktadırlar. Bu durum aslında İslamcılığa günümüzde hakkıyla bir eleştiri yapmanın önünde durmaktadır.

Öncelikle İslamcılık bilindiği üzere müslümanların Batı’ya yenilmesi ve sömürülmesi karşısında 19. Yüzyılda farklı müslüman coğrafyalarda ortaya çıkan “tarihsel” bir tecrübenin adıdır. Dolayısıyla “islam” ile “İslamcılık” birbirine eşitlenebilecek bir yaklaşımla ele alınamaz. Elbette İslam’ın dünyaya, insana ve evrene dair kuşatıcı paradigmatik iddiaları vardır ve islam yaşadığı sürece bu iddialar bir şekilde devam edecektir. Fakat tarihsel bir tecrübe olarak İslamcılık, tarihin bir anında ve o günkü konjonktürde islam ile bir irtibat kurma biçimidir.