Alman İdealizmi'nin zirvesi sayılan Georg Wilhelm Friedrich Hegel'in çağında, onun 'nesne'yi ve 'nesnel' olanı merkeze alan felsefesinin aksine öznenin dünya tasarımına odaklanan Arthur Schopenhauer'in 'ihtiyaç' ve 'arzu' tasnifinin modern insana kazandıracağı çok şey var.

İnsan, bu tasnifin yapıldığı çağdan 200 yıl sonra 'ihtiyaç' ile 'arzu'nun farkını bilmemekten, anlamamaktan kaynaklanan sebeplerle dünyayı geçtiğimiz yüzyıllara göre daha yaşanmaz bir yer haline getirdi çünkü.

Schopenhauer'e göre nasıl ki dünya geçici istisnalar dışında mutluluk üretmeye pek müsait bir doğaya sahip olmadığı için ondan haddinden fazla mutluluk tahsilatı yapmaya çalışmak beyhude bir çaba ise arzuyu ihtiyaç zannedip maddi/manevi tüketim ve sefahat peşinde koşmak da boş bir uğraştır ve de yozlaşmaya sebep olur.

Türkçe'ye gecikmeli olarak çevrilen 'İsteme ve Tasarım Olarak Dünya'nın (Die Wellt als Wille und Vorstellung) hayat algısı ya da tasarımı; yakın gelecekte, hatta günümüz itibarıyla yükselen gıda ve su krizinin önlenmesine yarayacak güçlü bir yaklaşıma sahip.

Alman İdealizmi'ni, 1990'lı yılların ortalarında Aziz Yardımlı'nın Türkçe sınırlarını zorlayan, yarı anlaşılır Kant ve Hegel çevirilerinden okuduktan sonra Schopenhauer'i on yıl gecikmeli okuduğumda hem daha anlaşılır, hem de hayata, felsefenin temel olarak uğraşması gereken temel meseleye mesai ayıran bir filozofla tanışmaktan mutluluk duymuştum.

Karamsar değil, gerçekçiydi. "Dünya, benim tasarımımdır" diyerek Alman İdealizmi'nin yerleşik kalıplarını yıkıyordu ama kendi tezine Hegel'den değilse bile (Hegel'i hiç sevmezdi) Kant'tan esaslı dayanaklar da getiriyordu. Eklektik, ama aynı zamanda hiç kimsenin ayak basmadığı yollardan yürüyen bir filozoftu.