1854 yılında, henüz 36 yaşındayken inşa ettirdiği şatoyu ya da mütevazı deyişle 'kır evi'ni (country house) muzaffer bir edayla izleyen Mayer Amschel de Rothschild, Psikanaliz'in babası Sigismund Freud'un "En küçük erkek çocuk harikalar yaratır" tezine yaraşır biçimde ailesinin medarı iftiharı olmuştu.

Yukarıdaki cümle, 3 Mart 2024'te bu köşede yayınlanan ve 'Şatoları çürürken devletleri de çöküyor: Rothschild Ailesi' başlıklı yazının ilk cümlesinin devrik versiyonu.

Yazı beğenildiği ve ilgiyle okunulduğu için devam filmi mahiyetinde Volume 2'sini yazayım dedim. Ne var ki -istisnalar kaideyi bozmaz- her devam filmi gibi bu da ilkinden daha iyi olmayacak, baştan anlaşalım sevgili okur. Ya da nasıl baktığınıza göre değişir. Daha az bilgi, daha fazla analiz, alegori ve yargı içerecek çünkü.

İlk fanzin hikâyesini 1988 yılında; 13 yaşındayken yazmış, ilk haberini 18 yaşında hazırlamış, ilk romanını 25 yaşında kaleme almış; bugüne kadar 11 kitap ve binlerce makaleye imza atmış bir yazar olarak şunu söyleyebilirim: Paranın sanata en çok yaklaştığı insan öyküsü, Rothschild'ların öyküsüdür. Bu aile, paranın sanatkârıdır. Çünkü sanattan farklı olarak paranın hiçbir zaman tek başına yapamayacağı bir şeyi yapmışlardır: Kazandıkları paralar, kazanma yöntemleri ve sonra kazandıkları paralarla ne yaptıkları ile 280 yıldır tartışılmaktadırlar.

ROTSCHİLD'LARIN FELSEFE, EDEBİYAT, SİNEMA VERSİYONLARI

Neredeyse bu aile ile yaşıt; Laurence Sterne'nin, romanın ağababası Don Quijote'den esinlerek yazdığı Tristram Shandy'si roman için neyse Rothschild'lar da ekonomi için odur. Hatta daha iddialı ve net söyleyeyim: Rothschild'lar, ekonominin Don Qujiote'dur. Çok daha yakın bir yüzyıldan örnek verirsem John Fowles'un 'The Magus'udur bu herifler.

Eğer ekonomi bir sinema olsaydı Rothschild'lar kesinlikle ve kesinlikle Stanley Kubrick'in Eyes Wide Shut'ı (Gözleri Tamamen Kapalı) olurdu. Alternatif ararsak Christopher Nolan'ın Inception'ını muadil kabul edebilirdik. Daha farklı bir resim arıyorsak İngilizler'in picture, yani 'sinema resmi' dediği anlamda o zaman Francis Ford Coppola'nın 'Baba'sına başvurabilirdik.