Her geçen gün ahlakın ortadan kalktığına dair şikayetlerin arttığına şahit oluyoruz. Günümüzün ahlak sorunlarına etkili ve sağlıklı şekilde cevaplar ve çözümler bulma konusunda yetersiz kalıyoruz. Ahlak alanındaki yetersizlik, acizlik ve çürüme, dini, sosyal, ekonomik ve kültürel alanlarda krizlerle karşılaşmamıza neden olmaktadır.

Ahlakın içinin boşalması, ahlaki sorunların ve krizlerin doğması demektir. Ahlakın var oluşumuzdaki zeminini yitirmiş bulunuyoruz. Ahlak, artık kalbimizden gelmemektedir. Ahlak, dışımızda var olan soğuk ve yabancı emirlere ve kurallara indirgenmiştir. Ahlakın kalp kaynağının kesilmesi ve kuruması, ahlakı manevi ve varoluşsal zeminden yoksun bırakmaktadır. Ahlakın tekrar kalp zeminine dayanması ve kalp kaynağından akması için yeniden kalbi keşfetmeye ihtiyaç vardır.

Kalpten bahsetmek, dinden, maneviyattan, sanattan, felsefeden, bilimden, edebiyattan kısacası insanın bütününden konuşmak demektir. Dinin, sanatın, maneviyatın, bilimin ve felsefenin gerçek anlamda insani olması için kalbi olması lazımdır. Sanatı, maneviyatı, edebiyatı, felsefeyi ve bilimi farklı, özgün ve özgür kılan kaynak, kalptir. Din kalp dini, felsefe kalp felsefesi, sanat kalp sanatı olduğu zaman, gerçek işlevlerini yerine getirmekte ve değerli olmaktadırlar. Kalp, insani varlığımızın en derin merkezini ve tamamını ifade etmektedir.

Ahlak, felsefe, maneviyat ve bilim denilen şeyler, tecrübe edilmesi gereken olgulardır. Tecrübe etmediğimiz ahlak, din ve felsefe, bizim dışımıza itilen ruhsuz, donuk ve kuru formalizmlere dönüşmektedir. Formalizmlerin insanla ilişkisi yoktur, çünkü formalizmler kalpten kaynaklanmamaktadır. Dini ve eğitim kurumlarında öğrendiğimiz öğretilerin ve normların sahih, sahici ve işlevsel olduğunu test etmenin yolu, onların kalbimizdeki karşılığının ne olduğunu anlamaktan geçmektedir. Dindar ve ahlaklı olmanın kalple ilişkisi kesildiği için insanlara, özellikle gençlere din ve ahlak adına söylenilenler sahici, anlamlı ve değerli gelmemektedir.