İnsan, gelişi güzel davranarak yaşayan bir varlık değildir. İnsanın, doğaya ve diğer insanlara karşı sorumluluğu vardır. Kişi, bireysel ve sosyal ilişkilerinde sorumluluk, vicdan ve hak ölçütlerine uygun davranmak zorunda olduğu gibi, doğaya ve canlılara karşıda büyük sorumluluk içinde davranmakla yükümlüdür. Kişi, etik ve moral bir varlık olarak davranarak insanlığını ortaya koyar. Kişiyi, insan yapan değer, etik ve ahlaktır. Etik ve ahlakı ortadan kaldırdığınız zaman, kişiden geriye bir vahşi yaratıktan başka bir şey kalmamaktadır. İnsanı insanın kurdu yapan şey, ahlakın yokluğu ve ahlaktan yoksunluktur. Ahlak fakirliği, vahşeti ve şiddeti bollaştırırken barışı, hukuku ve özgürlüğü ise ortadan kaldırmaktadır.

Kişi, ilişkilerden oluşmaktadır. Kişinin kendisiyle, toplumla ve doğayla kurduğu ilişkileri vardır. Kişinin kendisiyle, doğayla ve toplumla kurduğu ilişkiler iki özne arasında kurduğu sahici ilişkiler olmalıdır. Bir ilişkiyi sahici anlamda Ben-Sen ilişkisine dönüştüren ölçü, ahlaktır. Ahlakın yokluğu, ilişkiyi iki özne arasında gerçekleşen ben-sen ilişkisi olmaktan çıkarmakta, ilişkinin iki nesne arasında yok olan bir ilişkisizlik durumuna dönüştürmektedir. Ahlakın varlığı sayesinde insan, özne olma konumunu koruduğu gibi, ilişki kurma kapasitesini de korumaktadır. Kişi, ahlak sayesinde insandır ve ilişkisel bir varlık olarak var olmaktadır.Günümüzde insanın nesneleşmesi ve ilişkilerin tükenmesinden söz etmemizin en önemli nedeni, insanın ve ilişkilerinin ahlaka dayanmamasından kaynaklanmaktadır. Kişi önündeki en çetin meydan okuma, varlığını ve ilişkilerini yeniden ahlaka dayandırması gerekliliğine tatmin edici ve sağlıklı cevaplar üretmesidir.