Osmanlıda,1.Murat’tan itibaren padişah olamayan şehzadeler  yay kirişi ile boğularak idam edilirdi. Bu gelenek, 300 yıl kadar sürdü. Padişah 1.Ahmet zamanında padişah olma usulü değiştirildi. Ama bu kadar zamanda 60 kadar günahsız, padişahlık  ne demek, devlet ne demek, şehzade ne demek bunu bile bilmeyen  nice şehzade öldürüldü. Bunun tek amacı vardı: bir şehzade; “ o taht babamın tahtı idi. Tahtta benim de hakım var” diyen birisinin olmaması idi.

Ayrıca padişah sağ iken, bir şehzade suç işlese hemen cezalandırılırdı.

Şehzade iken suç işlediği halde cezalandırılmayan bir şehzade vardır : Yavuz Sultan Selim...

Malum, Osmanlıda şehzadeler , ileride padişah  olsun olmasın, devlet yönetmeye  alışmak için belirli vilayetlere vali olarak atanırlar, orada ehil hocaların elinde yetiştirilirlerdi.(bu da 200 yıl kadar sürdü)

Yavuz Selim, hem eğitim, hem da yönetici olarak Trabzon’a tayin oldu. Diğer iki kardeşi  Korkut ve Ahmet da başka illere tayin oldu.

Yavuz Selim, yerinde duramayan bir şehzade idi.Trabzon’dan İstanbul’u gözetliyor, Saray’dan haberler   alıyor, ülke yönetiminde ne gibi bir istikamet var, bunu da değerlendiriyordu. Özellikle babası padişah  2.Bayazıt’ın (Sofu Beyazıt) Şah İsmail’in  Şia Dailerine  karşı bir şey yapmadığına sinirleniyordu. Bu konuda birkaç kere padişaha mektup yazarak veya adam göndererek durumu babasına  bildirdi. Sofu Beyazıt çok etkili bir eylem yapmadı bu konuda. Yavuz, babasını pasif görüyordu. Şahkulu, 60 bin kişi ile Bursa önlerine geldiğinde, Sofu Beyazıt vezir Ali  Çelebi  komutasında  bir ordu çıkardı. Şahkulu  püskürtüldü. Şahkulu ile Ali Çelebi su savaşta öldürüldü. Osmanlıda ilk  defa bir vezir bu savaşta öldü.

İçi içine sığmayan Yavuz’u bu olay da tatmin etmedi. Zaten Yavuz kendi nev’i şahsına münhasır bir şehzade idi. Osmanlı’da sakallı tek şehzade Yavuz’dur. Şehzadeler , padişah  olana kadar sakal bırakmazlardı. Yavuz Selim’in burada durmayacağı belli  idi. İskender Pala’nın Şah ve Sultan kitabında

Yavuz’un o ortamda Tahran’a kadar gittiği, kılık değiştirdiği ,bir fırsatını bulup Şah İsmail ile satranç oynağı ve kinayeli  konuşmalar yaptığı yazılır. Yavuz, devlette sadece  bir şehzade iken bile böylesine  gözü kara bir şehzadedir.

Daha sonra Yavuz Selim, babasının bu işleri yapamayacağını anlar, mahiyetindeki birliklerle Trabzon’dan çıkar, Gürcistan’ı, Abhazya’yı geçer, Kırım’a gelir.  Kayınpederi Kırım Han’ında yedek asker alır ,Romanya ve Bulgaristan  üzerinden Edirne’ye gelir. Niyeti babasını devirmek ve tahtı ele geçirmektir.

İstanbul’a daha çok var derken, Osmanlı ordusu Yavuz Selim’i Çorlu Ovası’nda karşılar.

Çıkan bu savaşta Yavuz’un kuvvetleri yenilir. Şehzade Yavuz Selim, öldürülmüş askerlerini savaş  meydanında bırakarak, yaralı ve sağlam askerleri ile birlikte  geldiği yoldan geri döner. Ve Trabzon’a gelir. Valilik koltuğuna tekrar oturur.

Sofu Beyazıt, bu isyan karşısında hiçbir şey yapmaz. Bir vali devlete isyan etmiştir. Padişahı devirip yerine geçmek istemiştir. Bu bir suçtur. Yavuz hakkında hiçbir takibat  yapılmaz.

Buradaki murat nedir? Devlet  adamı zor yetişiyor, herkese ceza verirsek yerine adam bulamayız düşüncesi midir?.Af mıdır. Özür dilemek midir ? Belli değil...

Padişahın, hatta zaman zaman sadrazamların bile  emri ile devlet görevlilerinin öldürüldüğü  bir vakıadır. Padişah;” urun  kellesini” dediğinde kimse itiraz edememiştir. Böylesine  güçlü bir iradenin karşısında suç işleyen Yavuz Selim’e  hiçbir şey olmaması muammadır.

Ancak Yavuz Selim, babasını devirip, yerine  geçme fikrinden vazgeçmemiştir. Ertesi yıl kansız bir şekilde bir ayak divanı kurularak  padişah devrilmiş, yerine Yavuz Sultan olmuştur Osmanlı tarihinde  ilk ihtilal budur. Sessiz ihtilal.. Sofu Beyazıt saraydaki derin Osmanlı  etkisiyle yetkilerini oğluna devretmiştir. O’na, sadece oğluna beddua etmek kalmıştır.